Werkgroep Buitenveldert / A.J. Ernststraat 112 / Amsterdam:
52e verslag – ma. 23.11.09 – 5 deelnemers.

Om 20 uur opent de gespreksleider de bijeenkomst, heet de aanwezigen welkom en nodigt deze uit tot het doen van een voorstel ter bepaling van het gespreksonderwerp voor deze avond. Hierop doet A de volgende suggestie:

Zoals jullie weten heb ik de afgelopen jaren veel, vergeefse, pogingen ondernomen om mijn leven op orde te krijgen. Het resultaat is niet om over naar huis te schrijven. Het is eigenlijk een grote struikelpartij en het lukt mij niet vat te krijgen op mezelf. Ik bedoel bijvoorbeeld plannen te bedenken en die ook werkelijk uit te voeren, of ‘gewoon’ goed voor mezelf te zorgen. Eigenlijk dus een hele reeks van teleurstellingen, waarvan ik de oorzaak voortdurend buiten mezelf zocht. Maar ik vond ‘m niet. Want ik zocht verkeerd. Ik heb mij dat de afgelopen weken opeens gerealiseerd.
Toen besefte ik namelijk dat ik in mezelf moet zoeken. Dat ik mij ‘heel gewoon’ heb gedragen als een onvolwassen figuur, die zelf geen echte eigen verantwoordelijkheid neemt en min of meer als een verwend kind afwacht tot zijn omgeving de rommel voor hem opruimt. En als dat was gebeurd, weer gewoon begint met het maken van nieuwe rommel vanuit de verwachting dat anderen hem (weer) te hulp zullen schieten.

En toen dacht ik ook opeens: ik ga proberen dat te veranderen en dus die verantwoordelijkheid voortaan wel zelf op te pakken en misschien daardoor ook meer op een volwassen manier het leven in te vullen. Ik moet daarbij ook denken aan de film De Blechtrommel en het leitmotiv daarin ‘Ich will nicht wachsen’ – in zeker opzicht voel ik mezelf nog steeds een jochie – wilde niet volwassen worden – maar krijg nu een andere kijk op mezelf – krijg ook meer contact.

Herkennen jullie deze situatie in je eigen leven? Dus iets in de geest, dat verslaving (ook) te maken heeft met onvolwassenheid oftewel: weglopen voor je verantwoordelijkheid. Zo blijf je dus aan de andere kant eigenlijk zitten met een hoop boosheid. Gewoon omdat andere mensen een deel van je zelfstandigheid invullen. En die boosheid richt zich dus weer op de mensen die je willen helpen en dat is dan meestal ook je directe omgeving. Maar misschien is uiteindelijk nog het meest negatieve, dat je door zo’n redenering zelf nooit uit je isolement en passief gedrag komt, incl. het feit dat je je niet kunt bevrijden van je eigen dwangmatig gedrag of te wel de verslaving, waar het dus misschien ook gewoon een onderdeel van is.

Na enige discussie blijkt eenieder akkoord met dit voorstel en de ronde begint:
Continue reading…